βραδεία αναβίωση

Σε ένα αστικό περιβάλλον με δυσεύρετους χώρους συνάθροισης, οι άνθρωποι χρησιμοποιούν το δημόσιο χώρο ως αναγκαίο τόπο μετάβασης και όχι ως έναν τόπο αλληλεπίδρασης και κοινωνικοποίησης. Ταυτόχρονα, οι ελλιπείς χώροι πρασίνου δεν προάγουν την επαφή με τη φύση, η οποία πλήττεται από τις αμέτρητες ποσότητες απορριμμάτων που υπερχειλίζουν τις χωματερές. Στο κτίριο αυτό, ο δημόσιος χώρος επεκτείνεται με τη δημιουργία ενός «πράσινου» πνεύμονα στο κέντρο του, του οποίου θραύσματα συναντώνται ως πλατώματα της ράμπας που τον περιβάλλει. Τα πλατώματα λειτουργούν, επίσης, και ως χώροι συναθροίσεων, φύτευσης και κομποστοποίησης. Σε αυτά εκτυλίσσεται και η ιδιωτική ζωή του κτιρίου – δηλαδή οι κατοικίες. Τέλος, ακολουθώντας τη ράμπα, στο πρώτο πλάτωμα βρίσκει κανείς ένα μανάβικο που αποθηκεύει και διανέμει τα οπωροκηπευτικά του κήπου, και το λίπασμα που προκύπτει από την κομποστοποίηση. Οι επιμέρους κτιριακοί όγκοι είναι τοποθετημένοι στον φέροντα μεταλλικό σκελετό αφήνοντας ενδιάμεσα κενά-πηγές φωτός, από την ανατολική και νότια πλευρά του οικοπέδου. Η ράμπα, λειτουργώντας ως κύριο μέσο κατακόρυφης κυκλοφορίας, αυξάνει το χρόνο μετάβασης από το δημόσιο στο ιδιωτικό. Προτείνει μια πιο «αργή» ζωή με επίκεντρο την αλληλεπίδραση του ανθρώπου με τους γείτονές του και το σεβασμό στη φύση.