Στο αρχικό στάδιο της ανάλυσης του οικοπέδου και εύρεσης του δημόσιου προγράμματος, αναρωτήθηκα τι έχει ανάγκη η πόλη. Στα μάτια μου αυτό που λείπει είναι η επαφή με την φύση. Σε διάφορα σημεία της πόλης υπάρχουν πράσινα στοιχεία αλλά δεν υπάρχει ουσιαστική αλληλεπίδραση με αυτά, πέρα από την στιγμιαία οπτική επαφή. Θέλησα επομένως να επαναπροσδιορίσω την σχέση άνθρωπος-φύση στα πλαίσια του αστικού χώρου προτείνοντας ένα μοντέλο συλλογικής κατοίκησης όπου μέρος του δημόσιου προγράμματος είναι ένα θερμοκήπιο και υδροπονικές καλλιέργειες προσβάσιμες σε όλη την πόλη, τα οποία ωστόσο διαχειρίζονται αποκλειστικά από τους κατοίκους της πολυκατοικίας. Ένα εξίσου σημαντικό στοιχείο της κατοίκησης είναι η αλληλεπίδραση ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες ατόμων, φοιτητές , εργαζόμενοι , ηλικιωμένα άτομα , μέσα από την φροντίδα του χώρου · Συνεπώς , τα διαμερίσματα είναι καταλλήλως διαμορφωμένα έτσι ώστε να καλύπτουν τις χωρικές ανάγκες των εκάστοτε ενόικων.
-Στο ισόγειο υπάρχει αίθρια αγορά στην οποία πωλούνται τα προϊόντα των θερμοκηπίων και των υδροπονικών καλλιεργειών.
-Ο πρώτος όροφος είναι εστιατόριο που επίσης αξιοποιεί τα προϊόντα που παράγονται στη πολυκατοικία.
-Ο δεύτερος και ο τρίτος όροφος είναι πανομοιότυποι και στεγάζουν τρια διαφορετικού τύπου διαμερίσματα ο καθένας.
-Ο τέταρτος όροφος περιλαμβάνει δυο διαμερίσματα και εισάγει τον χώρο του θερμοκηπίου.
Comments