Το κύριο στοιχείο που διαφοροποιεί το μέσα με το έξω ήθελα να είναι η ορατότητα, ενώ η μετάβαση από το μέσα στο έξω δεν ήθελα να είναι άμεση. Αρχικά δημιουργώ έναν εσωστρεφή χώρο και πειραματίζομαι με τα ανοίγματα, δημιουργώντας ένα οπτικό παιχνίδι με διάφορες εναλλακτικές. Τελικά καταλήγω στην μορφή που φαίνεται στην παρακάτω πινακίδα, διατηρώντας τα παραπάνω χαρακτηριστικά και δημιουργώντας ακόμα έναν ενδιάμεσο χώρο ο οποίος με παραλαμβάνει από τον έναν χώρο και με πάει στον επόμενο. Ακόμα, σπάω το επίπεδο, δημιουργώντας διαφορετικά ύψη που επικοινωνούν με κεκλιμένη επιφάνεια έτσι ώστε να γίνει πιο βιωματική η εμπειρία στον χώρο.
Στην δεύτερη άσκηση, το υφιστάμενο παράδειγμα που αναλύω είναι η Βίλλα στο δάσος της Kazuyo Sejima η οποία ολοκληρώθηκε το 1994. Το κτίριο αποτελείται από δύο ετερόκεντρους κύκλους και από μερικούς ορθογώνιους όγκους με μεγάλα ανοίγματα που εκτείνονται έξω από το κτήριο και ορίζουν τις θέες. Στον εσωτερικό κύκλο βρίσκεται το στούντιο, το οποίο φωτίζεται από έναν φεγγίτη που καλύπτει όλη την επιφάνεια της οροφής, ενώ στον εξωτερικό κύκλο μοιράζονται σε δύο ορόφους οι υπόλοιπες λειτουργικές ενότητες. Βασική χειρονομία της Sejima στο συγκεκριμένο παράδειγμα είναι ότι προσπαθεί να σπάσει το σχηματικό μοτίβο του δάσους με κυκλικές γεωμετρίες και αντίστοιχα σπάει την κυκλική γεωμετρία του κτιρίου με ορθογώνιες προεξοχές σε διαφορετικά ύψη οι οποίες εκτείνονται έξω από την κυλινδρική μορφή του πυρήνα.
Η βασική ιδέα είναι ότι αφού η ασχολία μου (ραπτική) έχει να κάνει με το ανθρώπινο σώμα, θέλω να κατευθύνω το σώμα στον χώρο με αρχιτεκτονικά στοιχεία. Ο πρώτος πειραματισμός γίνεται με βάση την δομή της μακέτας στην άσκηση 1. Στον δεύτερο πειραματισμό, περιστρέφω τον πρώτο πειραματισμό και δημιουργείται έτσι μια διαφορετική δομή. Τελικά, συνδιάζω αυτά τα δύο μαζί και προκύπτει η τελική μακέτα που αναλύεται στις παρακάτω πινκίδες
Comentários